1. „To niesamowite”.

Kwiecień 2016 rok.

Od rozstania z Victorem minęło cztery miesiące. Nie odzywa się do mnie, a na treningu jak się pojawię unika mnie. I dobrze, bardzo mnie zranił. Ale mam przy sobie Igora, rodzinę Andersonów, rodzice jak i bracia także mnie wspierają. Za dwa miesiące na świecie pojawi się moja mała córeczka.

-Co tak siedzisz zamyślona?- zapytał mój najlepszy przyjaciel. Podał mi szklankę z piciem i ponownie wrócił do kuchni.

-Tak po prostu. Zastanawiam się dlaczego niema cię na treningu.- powiedziałam.

-Poprosiłem o dzień wolny, by z tobą spędzić czas.- powiedział. Po chwili ktoś zadzwonił na dzwonek do drzwi.

-Ja otworzę.- powiedziałam i powoli wstałam z kanapy. Igor chciał mnie powstrzymać, ale nie dałam się. Nie chcę tylko wylegiwać się i siedzieć na kanapie. Bo to ostatnio często robię. Powolnym krokiem podeszłam do drzwi i je otworzyłam. Za drzwiami stał ojciec mojego dziecka. -Czego tu chcesz?- zapytałam oschle.

-Przyszedłem porozmawiać i przeprosić.- powiedział i wpuściłam go do środka. Bella na niego zawarczała.

-Spokój!- podniosłam na nią głos, a ona skulona udała się do kuchni. A my udaliśmy się do salonu. Igor siedział tam i kiedy zobaczyły Victora był bardzo zdziwiony jego obecnością.

-Nie będę wam przeszkadzał. Więc pójdę na spacer z Bellą i Bestią.- powiedział, zapiął smycz moim psom i wyszedł z mieszkania. Wiem, że Igor wychodząc był smutny. Wiem też, że jest we mnie zakochany i pewnie obawia się, że chcę wrócić do atakującego, ale nie mam takiego zamiaru. Za bardzo mnie skrzywdził i nie chcę ponownie przez niego cierpieć. Chodź bardzo kocham Victora to nie chcę do niego wrócić. Nie po tym jak mnie zostawił. A Igor to świetny przyjaciel i mam nadzieję, że kiedyś go pokocham, tak jak on pokochał mnie. Albo znajdzie lepszą dziewczynę ode mnie i pokocha ją bardziej niż mnie.

-Bardzo cię przepraszam za to, że cię wtedy zostawiłem. To był dla mnie szok. Wiesz, że cię bardzo kocham i chcę by to maleństwo było częścią naszego życia.- powiedział i położył dłoń na moim brzuchu. W moich oczach pojawiły się łzy, którym pozwoliłam wypłynąć na moje policzki.

-Przepraszam cię, ale nie potrafi ci wybaczyć. Zgodzę się byś był częścią w życiu naszej córki, ale ja do ciebie nie wrócę.- powiedziałam. Chłopak próbował coś jeszcze wskórać, ale ja byłam nie ugięta. Chłopka zrezygnował i po chwili wyszedł z mojego mieszkania.

-Mijałem się z Poletaevem, był bardzo zły. Co się stało?- zapytał Igor i podszedł do mnie. Usiadł obok mnie, a ja się do niego przytuliłam.- Spokojnie, jestem przy tobie.- uśmiechnęłam się przez łzy. Siedzieliśmy tak i w pewnej chwili poczułam jak mała się porusza.- Mogę?- zapytał, a ja pokiwałam głową. Odsłoniłam koszulkę, a on położył dłoń na moim brzuchu. To wspaniałe uczucie czuć tą małą istotkę, czuć jak się we mnie porusza. Chłopak postukał palcem po moim brzuchu i po chwili w tym miejscu pojawiła się tam mała rączka mojej córeczki.

-To niesamowite.- uśmiechnął się i pocałował mnie w policzek. Igor jest naprawdę wspaniały. Po chwili chłopak poszedł zrobić nam obiad. Postanowiłam zadzwonić do mojego braciszka.

-No cieszę się, że do mnie zadzwoniłaś, Młoda. Co u ciebie? Opowiadaj jak tam moja chrześnica się ma.- odezwał się Max. Zawsze zadziwia mnie jego słowo tok. Mój starszy brat nie może się doczekać jak Charlotte przyjdzie na świat. No tak postanowiłam nazwać moją córkę. Imię po mojej zmarłej mamie. Nie miałam szczęścia jej poznać. Zmarła zaraz po moim urodzeniu. Więc wychowywała mnie mama Maxa i Sama, którą uważam za swoją. Nasz ojciec nie chciał mnie na początku. Ale Margaret stwierdziła, że ja niczego przecież nie jestem winna i nie powinnam cierpieć za ich grzechy i tak znalazłam się w ich rodzinie. Mój ojciec zdradził Maggie z moją matką. Z tego romansu urodziłam się właśnie ja. A wracając Max kiedy dowiedział się, że zostanie wujkiem bardzo się ucieszył. Rodzice jak i Sam nie byli zbytnio do tego nastawieni, ale z czasem zaakceptowali moją ciąże i też nie mogą się doczekać kiedy mała pojawi się na  świecie. Pogadałam z nim jeszcze na chwilę, opowiedziałam mu co się działo u mnie od naszej ostatniej rozmowy i on co u niego i tyle. Potem Igor przyniósł nam obiad. Kobzar jest wspaniały, jestem mu bardzo wdzięczna, że mnie wpiera i pomaga. Zjedliśmy i mój gość poszedł posprzątać po posiłku. Chciałam z nim iść, ale musiałam iść otworzyć drzwi, bo ktoś zadzwonił na dzwonek. Otworzyłam drzwi Victorowi.

-Co tu znowu robisz?- zapytałam. Nic nie odpowiedział tylko wpił się w moje usta. Zamarłam, nie mogłam się ruszyć, ale  potem odwzajemniłam pocałunek.

Ale po chwili się opamiętałam i odepchnęłam go od siebie. –Co ty odpierdalasz?!- byłam na niego wściekła. W pewnej chwili poczułam skurcz i chwyciłam się za brzuch. Tylko nie to. Nie czas na to.

*****IGOR*****

W pewnej chwili usłyszałem krzyk Ali, więc szybko do niej poszedłem. Dziewczyna trzymała się za brzuch. A Victor ją trzymał i nie wiedział co ma robić. Pobiegłem po jej rzeczy przygotowane do szpitala na poród.

-Przydaj się na coś i zamknij drzwi.- powiedziałem i udaliśmy się do wyjścia.

-Do jakiego szpitala jedziecie?- zapytał.

-Do Świętego Jana.- odpowiedziałem i udaliśmy się do windy. Po parunastu sekundach byliśmy na parterze, wyszliśmy z niej i wyszliśmy także z bloku. Podeszliśmy do mojego samochodu, pomogłem dziewczynie wsiąść do auta, zamknąłem drzwi i po chwili usiadłem za  kierownicą. Ruszyliśmy w stronę szpitala. Alice nie powinna dostać teraz skurczy, to jest za wczas. Mam nadzieje, że lekarze powstrzymają poród tak jak za pierwszym razem. Nie całe dwa miesiące temu przeze mnie mogła  urodzić, ale w porę zareagowaliśmy i lekarze powstrzymali akcję porodową. Byłem głupi, że  wyznałem jej wtedy miłość i źle zareagowała. Obwiniałem się o to i dalej obwiniam. Ale dziewczyna zawsze powtarza mi, że to nie moja wina i mam się nie przejmować. Po piętnastu minutach byliśmy na miejscu. Pomogłem Ali wysiąść i udaliśmy się do recepcji. -Przepraszam.- zwróciłem się do recepcjonistki. –Dziewczyna dostała przed wczesnych skurczy.- powiedziałem.

-Proszę poczekać, zaraz zawołam pielęgniarkę.- powiedziała i wyszła z za lady. Po chwili wróciła z jakąś kobietą, która wiozła wózek.

-Proszę usiąść.- wskazała na rzecz i pomogłem Alice usiąść. Od razu udaliśmy się do sali. Kiedy weszliśmy do sali numer 16, pomogłem ciężarnej wstać z wózka i pomogłem położyć się jej na łóżku. –Zaraz przyjdzie lekarz.- powiedziała ta pielęgniarka i wyszła z pomieszczenia.

-Jeżeli dziecko za chwilę się urodzi, chcę byś wszystkich powiadomił.- powiedziała. Po chwili lekarz się zjawił. Pielęgniarki przygotowały Alice do badania. Lekarz powiedział, że spróbuje powstrzymać przedwczesny poród, ale jak to powiedział „Będzie to graniczyło z cudem”. Co oznacza, że Amerykanka ma się przygotować na przywitanie na świecie małej. Ali poprosiła mnie bym zadzwonił do jej rodziny, tak więc zostawiłem ją i pierwsze zadzwoniłem do Maxa. Powiedział, że wsiada w samochód i postara się przyjechać jak najszybciej. Potem powiadomiłem jej rodziców. Zaraz zamówią bilety na najbliższy samolot. No i Sam. Powiedział bym go powiadamiał o wszystkim co się dzieje. Został mi jeszcze trener.

-Dzień dobry.- powiedziałem na przywitanie.

-Jeżeli chcesz jeszcze jeden dzień przerwy, to ci nie dam.- powiedział.

-Nie, ja nie to. Chodź w tym wypadku by się przydało.- z Alekno zawsze miałem dobry kontakt, to bardzo dobry trener i cieszę się, że mogę u niego trenować.

-Co się dzieje?- zapytał zaniepokojony.

-Jestem w szpitalu z Alice, prawdopodobnie będzie rodzić. Niech pan powiadomi Andersona o tym.- powiedziałem, pożegnałem się z nim i w tym samym czasie pojawił się Victor.

-Co z nią?- zapytał. Powiedziałem mu wszystko co wiem i ruszyliśmy na salę gdzie znajdowała się moja najlepsza przyjaciółka.

*****ALI*****

Skurcze coraz bardziej się nasilały. Chłopaki cały czas przy mnie byli co mnie bardzo cieszy. Nawet obecność Victora. Chodź jestem na niego zła, że mnie pocałował. Postanowiłam w końcu się przejść, bo to leżenie mi nie pomaga. Vic pomógł mi wstać, no i w tym momencie musiały mi wody odejść, nie ma co.

-Proszę się nie martwić. Zaraz to ktoś posprząta.- odezwała się pani Ivona, jedna z pielęgniarek. Postanowiliśmy wyjść na korytarz. Zdziwiłam się, że większość siatkarzy tu była i na dodatek trener też był. Są wspaniali. Cieszę się, że zdecydowałam się tu przyjechać trzy lata temu. Czas jakoś zleciał. Skurcze są coraz częstsze, a ten ból jest nie do zniesienia. Chcę by w końcu się urodziła. Dłużej już naprawdę nie wytrzymam. Od godziny leże podpięta do tych wszystkich urządzeń monitorujących moje jak i życie dziecka. Teraz lekarz zabronił mi się ruszać. A rozwarcie mam sześciocentymetrowe. Kobzar siedział cały czas ze mną.

-Jak się czujesz?- zapytał Igor. Gdyby mój wzrok mógł zabijać, on byłby już martwy.- Dobra nie było pytanie.- uśmiechnął się i pocałował mnie w głowę. Po chwili usłyszeliśmy jak monitor zaczął dziwnie piszczeć. Jedna pielęgniarka gdzieś pobiegła.

-Co się dzieje?- zapytałam zaniepokojona.

-Proszę się nie martwić.- powiedziała pielęgniarka i do sali wszedł lekarz. Powiedział, że muszą zabrać mnie na salę, by zrobić cesarskie cięcie. Ale pech chciał, że musiał się stać wielki wypadek, tak zwany karamboli i żadna sala operacyjna nie jest wolna. Więc lekarz musiał przyspieszyć akcje porodową, bo życie mojej córeczki jest zagrożone. Musiałam się na to zgodzić, bo życie mojej Lottie jest najważniejsze.

-Proszę przeć.- odezwał się lekarz.

-Teraz proszę przestać. Wziąć głęboki wdech. Potrzebna jest mi doktor Stevczenko. Natychmiast.- powiedział. Dlaczego ja niczego z tego nie rozumiem? Dlaczego nikt nic mi nie chce powiedzieć co się dzieje. Potem ta lekarka, która przyszła powiedziała, że mała się zaklinowała i dlatego była potrzebna. Nie mogłam o niczym myśleć, bo ten ból nie dawał mi spokoju, a do tego te problemy z małą. Po paru godzinach tych męczarni w końcu na świat przyszła moja mała Charlotte.

-Dlaczego ona nie płacze?!- nie płakała. Dlaczego ona nie płacze? Byłam przerażona.

-Proszę się uspokoić.- powiedziała pielęgniarka. Nie rozumiałam nic bo mówili po rosyjsku, a Igor nic nie chciał mi wytłumaczyć. A jego mina nic dobrego nie wykazywała. Po paru minutach usłyszałam jej płacz. Odetchnęłam  z ulgą. Po chwili mogłam trzymać ja w ramionach.

Moja mała kruszynka. Pocałowałam ją w głowę i pielęgniarka mi ją już zabrała i powiedziała, że muszą jej zrobić głębsze badania. Potem urodziłam jeszcze łożysko, lekarze zaszyli rozwarcie i pielęgniarki potem pomogły mi się umyć. Później wróciłam do pokoju i położyłam się na łóżku.

-Była pani bardzo dzielna.- powiedziała pani Ivona i wyszła. Po wszystkim zmęczona zasnęłam.

*****VICTOR*****

Nie wiem dlaczego ona wybrała by Igor był z nią, a nie ja. To przecież moje dziecko, a nie jego. Ja tam powinienem być, a nie on. Po jakimś czasie wyszedł Kobzar.

-I co z nimi?- zapytałem. Powiedział, że wyszły pewne komplikacje, ale wszystko jest już w porządku. Co mnie cieszy. Po chwili pielęgniarka powiedziała gdzie mała się znajduje i od razu się tam udałem. Podszedłem do okienka i popatrzyłem przez nie. Była taka malutka.

Była moja. Uśmiechnąłem się i zapytałem, czy mogę do niej wejść. Pielęgniarka powiedziała, że tylko na chwilkę. Cieszyłem się na jej widok. Była tak słodka. –Hej kochanie. Tatuś jest przy tobie. Kocham cie, malutka.- powiedziałem i pocałowałem ją w tą małą główkę. Posiedziałem z nią jeszcze na chwilę, a potem wróciłem do swojego mieszkania. Właśnie zostałem ojcem. Byłem głupi, że ją wtedy zostawiłem, ale czasu już nie cofnę. Dobrze, że jutrzejszy trening został odwołany i na pewno z samego rana pojadę do szpitala. Wziąłem szybki prysznic, ubrałem dresy i położyłem się do łóżka. Przez tą adrenalinę nawet nie byłem głodny. Teraz powalczę o nie, nie odpuszczę. Wiem, że skrzywdziłem Alice, ale kocham ją i powalczę o nią. Z takimi myślami właśnie zasnąłem. 

____________________________________________

Jest pierwszy rozdział. :D

Muszę powiedzieć, że jestem z niego zadowolona. :P

Mam nadzieję, że wam się podoba. :>

Dziękuję za komentarze i wyświetlenia. :)

To bardzo motywuje. :]

To tyle. *_*

Do następnego. ^_^

Pozdrawiam. :*